219. Op het randje
24-01-18 Categorie: Diversen
Laatst besteedde het radioprogramma 'Vroege Vogels' aandacht aan de bekerplanten in de Leidse Hortus. Alsof ze het wisten: kort daarvoor stond ik ook precies daar. En keek ernaar. Naar zo'n bekerplant, in volle actie. Spannender kan je het niet krijgen.
Een bekerplant in actie is volledig bewegingsloos. Het enige dat-ie doet is er zijn. Niet zomaar, nee, hij is bezig aantrekkelijk te zijn. Dat is alles. En dan maar wachten... Het is Fatal Attraction, Live.
De beker van de plant hing daar wulps te hangen, alsof-ie zeggen wou: 'Come to me, baby!' En, verdomd, er
kwam er net een aan. Een insect zat onderaan de rand van de beker, een afgeronde rand. Spekglad. Langzaam, héél langzaam treuzelde hij omhoog. Waarom zo traag? Voelde hij al nattigheid? En wij, wat moesten we doen? Gewoon toekijken, terwijl het noodlot zich voltrok? Of moesten wij op onze beurt in actie komen, als nobele reddingsbrigade?
Maar ja, wie weet hoe lang de plant al op dit hapje had gewacht? En waarschijnlijk was de enige reden dat het insect – wat was het eigenlijk voor ding? – was de reden dat het ding in die kas zat juist om te doen wat-ie deed.
We hielden de adem in. Het leek wel een eeuw te duren. We hadden een trein te halen. Kwam er nog wat van? Maar ja, ingrijpen in de 'kunstmatig natuurlijke' loop der dingen gingen we niet doen. Niet de ene kant op, maar ook niet de andere.
Het was op het randje (2x). Hij, op één stapje van het einde, en wij die bijna al vertrokken waren. Toen viel-ie. Opeens. We schrokken ervan.
Maar hoorden we iets? Een mini-plonsje? Nee, hij was niet ín de beker gevallen, maar ernaast. Oef! De beker hing nét een tikje te schuin.
Mooi zijn is niet voldoende. Het gaat ook om de juiste houding. En ik? Wat voelde ik? Opluchting, zeker. Maar ook medelijden voor de plant, die zo goed, maar niet goed genoeg was gebleken.
Of zat er ook iets van teleurstelling bij, omdat de voorstelling was mislukt? Wie weet klonk het alsnog, terwijl we in de trein zaten:
De beker van de plant hing daar wulps te hangen, alsof-ie zeggen wou: 'Come to me, baby!' En, verdomd, er
kwam er net een aan. Een insect zat onderaan de rand van de beker, een afgeronde rand. Spekglad. Langzaam, héél langzaam treuzelde hij omhoog. Waarom zo traag? Voelde hij al nattigheid? En wij, wat moesten we doen? Gewoon toekijken, terwijl het noodlot zich voltrok? Of moesten wij op onze beurt in actie komen, als nobele reddingsbrigade?
Maar ja, wie weet hoe lang de plant al op dit hapje had gewacht? En waarschijnlijk was de enige reden dat het insect – wat was het eigenlijk voor ding? – was de reden dat het ding in die kas zat juist om te doen wat-ie deed.
We hielden de adem in. Het leek wel een eeuw te duren. We hadden een trein te halen. Kwam er nog wat van? Maar ja, ingrijpen in de 'kunstmatig natuurlijke' loop der dingen gingen we niet doen. Niet de ene kant op, maar ook niet de andere.
Het was op het randje (2x). Hij, op één stapje van het einde, en wij die bijna al vertrokken waren. Toen viel-ie. Opeens. We schrokken ervan.
Maar hoorden we iets? Een mini-plonsje? Nee, hij was niet ín de beker gevallen, maar ernaast. Oef! De beker hing nét een tikje te schuin.
Mooi zijn is niet voldoende. Het gaat ook om de juiste houding. En ik? Wat voelde ik? Opluchting, zeker. Maar ook medelijden voor de plant, die zo goed, maar niet goed genoeg was gebleken.
Of zat er ook iets van teleurstelling bij, omdat de voorstelling was mislukt? Wie weet klonk het alsnog, terwijl we in de trein zaten:
'Plons!'
TERZIJDE
'Vroege Vogels' is een fijn programma, het begint alleen... te vroeg. En het wordt geplaagd door klassiekerige muziekjes, van het soort dat past bij tuttebellerig theeservies.
De VV-presentator, daarentegen, kán niet beter.
Eén Jaar Trump
Inzake 'That Man' zijn al voldoende bytes benut. Zie hieronder.
Het ergste is dat het machtigste land door zó'n president te baren bij velen ieder respect verloren heeft.
Over 'That Man':
11/9
143. Trump