259. Voornadeel
14-11-18
Lang, lang geleden – in de klassieke oudheid – rende iemand héél ver zo hard als hij kon.
Te ver. Daarna viel hij dood neer. Het was een boodschapper. Hij leefde te vroeg: een simpele mail of tweet had 'm dat lot kunnen besparen.
Jammer voor 'm, maar daar had de mens, een door de rede begiftigde diersoort, het voordeel van het nadeel van. Zou je denken. Al is de oorsprong een mythe, de boodschap is duidelijk: zó ver hardlopen is niet gezond. Slecht voorbeeld doet niet navolgen. Zou je denken.
Maar wat bleek? Anderen gingen het juist nadoen. En nog steeds. Zo kan het gebeuren dat in 2018 de halsbandparkieten in het Amsterdamse Vondelpark hoofdschuddend neerkijken op een enigszins voorbijkomende menigte, op weg naar de finish van de jaarlijkse marathon.
De marathon is gekkenwerk. En toch kijk ik graag naar de eersten, de besten. Want, al lopen ze het hardst van iedereen, ze kunnen er daarbij verbluffend opgeruimd uitzien. Kijk maar eens naar de mannelijke winnaar van dit jaar.
Na 39 km
Bovendien zijn die eersten niet gek, ze zijn aan het werk. Het zijn vaak Afrikanen die met hun benen hun familie onderhouden en vaak hun hele dorp erbij.
Ik maakte ook nog een foto van een atlete, die later de winnares bij de vrouwen bleek te zijn. Ze ging zo hard voorbij dat de camera er moeite mee had.
Pas toen ik thuis was viel mij aan haar iets bijzonders op. Die kuit! Daar zit een litteken op dat vraagt om een verhaal. Inmiddels begrijp ik dat verhaal als volgt:
Pijnlijk Sprookje
Er was eens een zesjarig Ethiopisch meisje, dat voor een boodschap naar de boerderij van haar oom werd gestuurd. Daar wachtte haar een gruwelijke ontvangst. Een hond stortte zich op haar been.
Zes lange jaren pijn lijden waren het gevolg, totdat een dokter haar suggereerde te gaan rennen. De pijn verdween. En het voordeel van het nadeel: ruim 2500 jaar na de marathon van Marathon won Tadelech Bekele die van Amsterdam. Voor de tweede keer.
Jammer voor 'm, maar daar had de mens, een door de rede begiftigde diersoort, het voordeel van het nadeel van. Zou je denken. Al is de oorsprong een mythe, de boodschap is duidelijk: zó ver hardlopen is niet gezond. Slecht voorbeeld doet niet navolgen. Zou je denken.
Maar wat bleek? Anderen gingen het juist nadoen. En nog steeds. Zo kan het gebeuren dat in 2018 de halsbandparkieten in het Amsterdamse Vondelpark hoofdschuddend neerkijken op een enigszins voorbijkomende menigte, op weg naar de finish van de jaarlijkse marathon.
De marathon is gekkenwerk. En toch kijk ik graag naar de eersten, de besten. Want, al lopen ze het hardst van iedereen, ze kunnen er daarbij verbluffend opgeruimd uitzien. Kijk maar eens naar de mannelijke winnaar van dit jaar.
Na 39 km
Bovendien zijn die eersten niet gek, ze zijn aan het werk. Het zijn vaak Afrikanen die met hun benen hun familie onderhouden en vaak hun hele dorp erbij.
Ik maakte ook nog een foto van een atlete, die later de winnares bij de vrouwen bleek te zijn. Ze ging zo hard voorbij dat de camera er moeite mee had.
Pas toen ik thuis was viel mij aan haar iets bijzonders op. Die kuit! Daar zit een litteken op dat vraagt om een verhaal. Inmiddels begrijp ik dat verhaal als volgt:
Pijnlijk Sprookje
Er was eens een zesjarig Ethiopisch meisje, dat voor een boodschap naar de boerderij van haar oom werd gestuurd. Daar wachtte haar een gruwelijke ontvangst. Een hond stortte zich op haar been.
Zes lange jaren pijn lijden waren het gevolg, totdat een dokter haar suggereerde te gaan rennen. De pijn verdween. En het voordeel van het nadeel: ruim 2500 jaar na de marathon van Marathon won Tadelech Bekele die van Amsterdam. Voor de tweede keer.
TERZIJDE
De afstand uit de legende, die van Marathon naar Athene, is afhankelijk van de gekozen route niet langer dan vijfendertig à veertig kilometer.
De 'moderne', nu officiële afstand van 42km + 195m stamt uit begin 1900.
Hardlopen is de mooiste sport op aarde. Vanaf 800 meter tot aan de halve marathon. Al het mindere is te kort, al het meerdere overdreven.