35. Terug naar Salina (1)
12-06-14 Categorie: Reizen
Tijdens je leven kan het nu eenmaal gebeuren. Dat je bijna doodgaat. Tussentijds.
Soms heb je daar helemaal geen weet van. Soms wel. In een flits of in slow-motion. Dat laatste gebeurde me tot nu toe één keer: op Salina, een vulkaaneilandje voor de kust van Sicilië. Achtentwintig jaar geleden.
Ik was er met de vrouw van mijn leven, tijdens onze eerste reis. En om dan meteen al dood te gaan is zonde. Het kwam er dus niet van, maar het scheelde weinig. We zeiden het elkaar niet, maar zo bekenden we elkaar later, we dachten het allebei.
Was het voedselvergiftiging? We zullen het nooit weten. Sommigen zeiden: 'Het is de vulkaangeest'. Zeker is dat ik dagenlang met torenhoge koortsen in de richting van het randje zweefde. Dat zweven deed ik liggend. In het diep doorzakkende bed van een goedkoop pensionnetje. De kromme curve onder mijn rug vond daarbij zijn tegenhanger in het uitzicht: de rechthoek van het raam, met daarin een diagonale streep. De helling van de vulkaan. Uitgedoofd, die wel. Ik bijna.
Mogelijk was het Concetta, het mini-pensionhoudstertje dat me bij de wereld hield. Haar methode was in elk geval even onvergetelijk als biodynamisch: ze sloeg me in mijn gezicht. Ik prefereer me dat niet te herinneren als 'Hollandse aansteller!', maar als een volksmedicijn om wegglippende zielen bij de les te houden.
De vrouw van mijn leven leefde ondertussen kerngezond door. Zich afvragend of ons begin ook meteen het einde was. De klok rond aan het ziekbed zitten had geen zin en zo ontmoette ze al wachtend op mijn herstel een sympathieke Italiaan. Na mijn herrijzenis ontmoette ik hem zelf. Schuchter was-ie, Francesco. Te schuchter voor een poging misbruik te maken van mijn langdurige knock-out.
Creatief parkeren op Salina. Of: The End?
Tien jaar later probeerden we Salina opnieuw. Voor die tweede keer had de vulkaangeest iets milders in petto: kiespijn. Maar dan zonder tandarts. Een bezoek aan een groter eiland bracht redding, in de vorm van een gewone dokter die tanden-EHBO er en passant bij deed.
En nu dan, achttien jaar na het laatste avontuur, Salina Deel Drie. Lijkt dit inmiddels niet op het tarten van het lot, het uitdagen van de vulkaangeest? Driemaal is scheepsrecht? Wordt vervolgd.
Ik was er met de vrouw van mijn leven, tijdens onze eerste reis. En om dan meteen al dood te gaan is zonde. Het kwam er dus niet van, maar het scheelde weinig. We zeiden het elkaar niet, maar zo bekenden we elkaar later, we dachten het allebei.
Was het voedselvergiftiging? We zullen het nooit weten. Sommigen zeiden: 'Het is de vulkaangeest'. Zeker is dat ik dagenlang met torenhoge koortsen in de richting van het randje zweefde. Dat zweven deed ik liggend. In het diep doorzakkende bed van een goedkoop pensionnetje. De kromme curve onder mijn rug vond daarbij zijn tegenhanger in het uitzicht: de rechthoek van het raam, met daarin een diagonale streep. De helling van de vulkaan. Uitgedoofd, die wel. Ik bijna.
Mogelijk was het Concetta, het mini-pensionhoudstertje dat me bij de wereld hield. Haar methode was in elk geval even onvergetelijk als biodynamisch: ze sloeg me in mijn gezicht. Ik prefereer me dat niet te herinneren als 'Hollandse aansteller!', maar als een volksmedicijn om wegglippende zielen bij de les te houden.
De vrouw van mijn leven leefde ondertussen kerngezond door. Zich afvragend of ons begin ook meteen het einde was. De klok rond aan het ziekbed zitten had geen zin en zo ontmoette ze al wachtend op mijn herstel een sympathieke Italiaan. Na mijn herrijzenis ontmoette ik hem zelf. Schuchter was-ie, Francesco. Te schuchter voor een poging misbruik te maken van mijn langdurige knock-out.
Creatief parkeren op Salina. Of: The End?
Tien jaar later probeerden we Salina opnieuw. Voor die tweede keer had de vulkaangeest iets milders in petto: kiespijn. Maar dan zonder tandarts. Een bezoek aan een groter eiland bracht redding, in de vorm van een gewone dokter die tanden-EHBO er en passant bij deed.
En nu dan, achttien jaar na het laatste avontuur, Salina Deel Drie. Lijkt dit inmiddels niet op het tarten van het lot, het uitdagen van de vulkaangeest? Driemaal is scheepsrecht? Wordt vervolgd.