'Als ik iets niet zal missen zijn het wel de gaten in de weg', sprak hij, alsof hij niet kon wachten op een toekomst met maagdelijke wegdekken.
Hoewel...
Waar wilde hij dan wonen? Amsterdam? Nee.
'De huizen hier lijken zo op elkaar dat ik nooit weet waar ik ben. En het is hier te... perfect. Zelfs geen gat in de weg. Nergens. In Rome weet je alleen al daardoor waar je ergens bent. Boink! O ja, dát gat, dan ben ik nu daar...'



Tja, de imperfectie van het perfecte. Nooit kreeg ik meer fooi dan op mijn eerste dag als rondvaartgids. Ik stuntelde mij er dapper doorheen en de fooien stroomden binnen. Hoe beter ik werd, hoe minder fooi ik kreeg. Perfectie wordt bewonderd, maar niet bemind.
De Romein, hij zou het nog gaan missen, geen gaten meer. Niet meer ongezien weten waar je bent en niets meer om op te schelden.
Nou ja, wij in ons 'perfecte' land kunnen dat toch. Laatst hadden we een zeer zware storm. Mensen, daken, hele vrachtwagens vlogen door de lucht. Het land compleet ontregeld.
Een treinreiziger werd ondervraagd voor het Journaal en sprak de gedenkwaardige woorden:

'Met de NS is het ook altijd wat'.

TERZIJDE
Voor een blogpost over de NS, klik hier.

Vorige week roken we in de trein een aparte geur. De conductrice wist te vertellen dat NS met het verspreiden van geuren aan het experimenteren is.
Als dat doorgaat moeten we weer terug de auto in.
Zie ook: Geurterreur, p.60 e.v. in Ontkurk de wijn!

Tags: rome,Perfectie