De eerste 24 uur:
In het vliegtuig zit ik naast een Italiaanse wiskundige. Ze heeft eerder in Nederland gewoond, maar is ons land ontvlucht vanwege het weer en het eten. Inmiddels vindt ze beide vooruitgegaan, maar woont ze weer in haar vaderland.
In haar werk heeft ze veel met ingenieurs te maken. Haar these:

'Wiskundigen zoeken de waarheid, ingenieurs denken die al te weten'.

Ze dacht eerst dat Duitse Ingenieure daarin het ergst waren. Daarna gaf ze die onderscheiding aan Amerikaanse engineers, maar nu kent ze de Nederlandse...

Eenmaal geland op Italiaanse bodem laat de exactheid wat te wensen over. De bus van het toestel naar de aankomsthal wil een tijdje niet vertrekken. Het is koel, laat op de avond. De klok in de bus meldt hoe laat precies: 04.27. En hoe koel: 29 graden Celsius.
In de bagagehal is het rustig. Het display laat zien dat de bagage van onze vlucht al arriveert op de band, die kort daarop stil valt. Een half uur later komen er excuses voor de vertraging, maar die betreffen een andere vlucht.
We bellen de autoverhuurmaatschappij dat we nog gaan komen. Ze nemen niet op.
Na drie kwartier meldt het display dat de lading vanuit Amsterdam inmiddels is gelost en dat nu de koffers uit Parijs zullen verschijnen. Daar komt wat. Het zijn die uit Amsterdam.
Rennen naar de Car Rental. Buiten zoeken we onze auto. Gelukkig staat de kleur ervan op de sleutelhanger: zilver. Hij blijkt: pikzwart. Rijden doet-ie wel. We draaien er een paar rondjes mee over het parkeerterrein, omdat de uitgang slecht staat aangegeven.
De volgende morgen willen we iets opzoeken over de werking van ons huurmobiel. Het etui met de handleiding is leeg. Ook van de autopapieren en verzekeringsbewijs geen spoor. Wel van de krassen op de lak. Het zijn er zo'n vijf keer meer dan was gemeld.
We bellen over dit alles, maar ze nemen weer niet op. We sturen een mail, maar krijgen geen antwoord. (Op het niet kunnen tonen van de vereiste papieren staan pittige boetes, plus de verplichting dat alsnog ergens te doen).

Op de snelweg slingert een auto op de derde van vier banen. Het blijkt dat er in de moderne bezigheid 'append autorijden' nog gradaties bestaan. Bij het inhalen zien we de jonge vrouw bezig. Ze scoort tien op tien.

Niet ver van Verona, Italië 2018 in beeld:
De Brug van Genua, De Financiën, Noord en Zuid, Vóór en Tegen immigratie.

In ons hotel blijkt een huwelijk aan de gang. De bruid is kolossaal. Zeker, één dikke bruid maakt nog geen trend, maar die van 'Steeds Meer Mensen Steeds Dikker' blijkt er ook in Italië wel degelijk te zijn.
Nog iets anders is nieuw. De uitbater van het hotel vertelt zuchtend dat er tegenwoordig hotels en restaurants zijn met het motto 'Verboden voor kinderen'. In Italië! Het land waar bambini altijd door iedereen werden aanbeden.
'Maar tegenwoordig worden veel kinderen niet meer opgevoed', verklaart de hotelier. 'Ze groeien op allo stato brado, in het wild'. En daar worden ze niet aanbiddelijker van.

Even opfrissen maar, voor het diner. De mengkraan biedt de keuze voor blauw of rood. Blauw blijkt warm, rood = koud.
Onze gastheer haalt ons op. 'Er waait geen frisse wind', suggereer ik, ten aanzien van het algemene klimaat in het land.
'Héél onfris', zegt de sympathieke Italiaan, die ons naar zo'n tentje brengt waarin één blik al genoeg is om te weten dat je er goed zit.
Het eten komt. En het is... om al het andere te doen vergeten.

TERZIJDE
Het aantal Italianen dat onder de armoedegrens leeft wordt gesteld op vijf miljoen, zo lees ik in een bergrestaurant, terwijl een per Maserati aangereisd stel op het terras een parfum verspreidt dat de geur van de belendende koeien verre de baas is.

Na lang rekenen wordt de Italiaanse zwarte economie voor het jaar 2016 geschat op 210 miljard euro, ruim 12% van het Bruto Nationaal Product.

De populistische cadeautjes die de regering uitdeelt zijn net alsof je iemand op een ijsschots blij maakt met vloerverwarming.

In 2018 zijn er voor het eerst meer 60+'ers in Italië dan jongeren onder de 30.

Nog vóór half oktober staat het aantal dodelijke slachtoffers van het nieuwe jachtseizoen op 22.
Qua mensen.

De wiskundige in het vliegtuig: 'Veel Italianen kennen Maria Montessori alleen van het oude 1000 lire bankbiljet'.

In een speciaal rapport over 'De volgende recessie' en waardoor die zal beginnen drukt het gezaghebbende tijdschrift The Economist vet en vergroot af:
'Italy, in particular, is a ticking time bomb'.

Daar hangt-ie, in een gewoon café: een schild met de kop van Mussolini pontificaal achter de bar.

Zo, maar dan als nep-koperen reliëf.