189. Câini *****
28-06-17 Categorie: Film
FilmTip
Alweer een dijk van een film uit een hoek van waar je 'm niet verwacht. Na de Bulgaarse verrassing 'Glory' nu een voltreffer uit Roemenië.
Het wachten dus met de grote W. Daarin onderscheidt zich de meester van de minder begaafden. Durven wachten is al één ding. Maar je moet het ook kunnen. Anders heb je er niets aan. Sterker, dan keert het wachten zich tegen je en vreet het je op.
Je publiek laten wachten zonder de aandacht te verliezen. Dat ze door het wachten juist de adem inhouden, in plaats van 'Komt er nog wat van?!' Of het nu gaat om een oertraag filmshot of een rust in de muziek.
Bogdan Mirica, de regisseur van Câini, heeft het met deze film overtuigend bewezen: hij kan het. Dat is al duidelijk vanaf de start. Héél lang beweegt de camera laag en langzaam over een onbestemd stuk grond. Maar je denkt niet al gauw: 'Dat weet ik nu wel'. Je denkt: 'Wát gaat dit worden?'
Het wordt heel wat. 'Câini' betekent 'honden' en aangezien in de film maar één hond figureert, neem je aan dat in dat meervoud ook mensen inbegrepen zijn.
Het zijn mensen die leven in het grensgebied van Roemenië en Oekraïne. Een gebied 'zonder stoplichten', zo merkt één van de honden tevreden op. En als ze er zouden zijn, zou hij ze negeren. Het is een gebied waar respect wordt afgelezen langs de hard- en wreedheidsschaal, laat staan dat je er zou durven opmerken dat je een boek gelezen hebt. Een wereld waar je als buitenstaander geen flauw idee van hebt als je je erin begeeft.
Mirica bouwt het allemaal meesterlijk op. Vertragend, accelererend, verrassend.
N.B.
Deze film is ernstig ongeschikt voor degenen met tere zielen en –magen.
Câini doet sterk denken aan ervaringen in Sardinië.
Zie: Gast of gijzelaar? In Cacciucco, het boek, p.224-228.
Nog een FilmTip:
Sami Blood ****
Wat is de overeenkomst tussen Bogdan Mirica, Sergio Leone en Vladimir Horowitz?
De Kunst van het Wachten.
Het wachten dus met de grote W. Daarin onderscheidt zich de meester van de minder begaafden. Durven wachten is al één ding. Maar je moet het ook kunnen. Anders heb je er niets aan. Sterker, dan keert het wachten zich tegen je en vreet het je op.
Je publiek laten wachten zonder de aandacht te verliezen. Dat ze door het wachten juist de adem inhouden, in plaats van 'Komt er nog wat van?!' Of het nu gaat om een oertraag filmshot of een rust in de muziek.
Bogdan Mirica, de regisseur van Câini, heeft het met deze film overtuigend bewezen: hij kan het. Dat is al duidelijk vanaf de start. Héél lang beweegt de camera laag en langzaam over een onbestemd stuk grond. Maar je denkt niet al gauw: 'Dat weet ik nu wel'. Je denkt: 'Wát gaat dit worden?'
Het wordt heel wat. 'Câini' betekent 'honden' en aangezien in de film maar één hond figureert, neem je aan dat in dat meervoud ook mensen inbegrepen zijn.
Deze niet.
Het zijn mensen die leven in het grensgebied van Roemenië en Oekraïne. Een gebied 'zonder stoplichten', zo merkt één van de honden tevreden op. En als ze er zouden zijn, zou hij ze negeren. Het is een gebied waar respect wordt afgelezen langs de hard- en wreedheidsschaal, laat staan dat je er zou durven opmerken dat je een boek gelezen hebt. Een wereld waar je als buitenstaander geen flauw idee van hebt als je je erin begeeft.
Mirica bouwt het allemaal meesterlijk op. Vertragend, accelererend, verrassend.
N.B.
Deze film is ernstig ongeschikt voor degenen met tere zielen en –magen.
Câini doet sterk denken aan ervaringen in Sardinië.
Zie: Gast of gijzelaar? In Cacciucco, het boek, p.224-228.
Nog een FilmTip:
Sami Blood ****