350. Him (again)
07-10-20
Soms toch wel een aantrekkelijk idee, dat van de struisvogel. Zo zou je van 'him' eigenlijk niets meer willen zien. Het lukt alleen niet. Door alle droogte is de grond vaak te hard om je hoofd in het zand te krijgen en als het regent ben je binnen. Zoals tijdens een Zoom-bijeenkomst met de geweldige cartoonist KAL.
Hij beweert dat iedereen kan tekenen en doet het voor, stapsgewijs. En als je braaf volgt wat hij zegt, wat krijg je dan?
Vluchten op de fiets, naar het voormalige Oost-Duitsland, helpt ook al niet. Daar stuitten we net op dit:
Nou ja, dan moeten we het maar onder ogen zien: 'That man' is er nog steeds. En het zou flauw zijn om te stellen dat er eindelijk iets positiefs aan hem is nu hij 'het' heeft. Eerder is het een moment om toe te geven dat hij ook iets bewonderenswaardigs heeft: tomeloze energie. Nu zie je dat wel vaker bij mensen die vol zijn van zichzelf. Ander voorbeeld: Berlusconi. Ze gáán maar door. Helaas.
Zelfs bij de fysiotherapie ontkwam ik niet aan him. Een mede-zwoeger in de zaal bleek een Amerikaan. Hij woont hier en is anti-, zijn broer in Amerika is pro-. Wonderlijk, dat de scheidslijn soms dwars door families loopt, net als vroeger bij ons in de tijden van de NSB. Sommige standpunten lijken zo ver van elkaar verwijderd dat je ze niet verwacht binnen één gezin. Vanwege de paplepel. Zeker, daarna ga je andere dingen binnenkrijgen, maar toch.
Erger nog is dat we inmiddels daar zijn waar je nooit zou moeten zijn, in de loopgraven. In de Eerste Wereldoorlog zaten ze er ook. Soms, met Kerstmis, kwamen ze eruit en ontmoetten beide kanten elkaar. Dan bleek dat ze helemaal niet zo verschillend waren, dat ze misschien zelfs vrienden zouden kunnen zijn.
Maar nu, nu denk je: 'Als je na al die tijd nog steeds een fan bent van 'him', dan zijn jij en ik van een andere planeet. Dan zijn we al uitgepraat voor we aan het praten zijn begonnen'.
Wat je dan nog zou kunnen zeggen, geen idee. Een cartoon dan maar, misschien?
Vluchten op de fiets, naar het voormalige Oost-Duitsland, helpt ook al niet. Daar stuitten we net op dit:
Nou ja, dan moeten we het maar onder ogen zien: 'That man' is er nog steeds. En het zou flauw zijn om te stellen dat er eindelijk iets positiefs aan hem is nu hij 'het' heeft. Eerder is het een moment om toe te geven dat hij ook iets bewonderenswaardigs heeft: tomeloze energie. Nu zie je dat wel vaker bij mensen die vol zijn van zichzelf. Ander voorbeeld: Berlusconi. Ze gáán maar door. Helaas.
Zelfs bij de fysiotherapie ontkwam ik niet aan him. Een mede-zwoeger in de zaal bleek een Amerikaan. Hij woont hier en is anti-, zijn broer in Amerika is pro-. Wonderlijk, dat de scheidslijn soms dwars door families loopt, net als vroeger bij ons in de tijden van de NSB. Sommige standpunten lijken zo ver van elkaar verwijderd dat je ze niet verwacht binnen één gezin. Vanwege de paplepel. Zeker, daarna ga je andere dingen binnenkrijgen, maar toch.
Erger nog is dat we inmiddels daar zijn waar je nooit zou moeten zijn, in de loopgraven. In de Eerste Wereldoorlog zaten ze er ook. Soms, met Kerstmis, kwamen ze eruit en ontmoetten beide kanten elkaar. Dan bleek dat ze helemaal niet zo verschillend waren, dat ze misschien zelfs vrienden zouden kunnen zijn.
Maar nu, nu denk je: 'Als je na al die tijd nog steeds een fan bent van 'him', dan zijn jij en ik van een andere planeet. Dan zijn we al uitgepraat voor we aan het praten zijn begonnen'.
Wat je dan nog zou kunnen zeggen, geen idee. Een cartoon dan maar, misschien?
TERZIJDE
Soms denk je dat That man wel degelijk een goede president is van zijn land, als karikatuur van een bepaald soort Amerikaan. Iemand die veel gelijksoortige landgenoten bevalt.
Het mensentype dat teveel heeft van wat ikzelf bij iemand niet zou willen zien en van wat ik wel zou willen zien vrijwel niets.
Maar er is ook het absolute tegendeel, iemand bij wie je hart juist opengaat. Om je te helpen herinneren – wel even nodig – dat er ook Amerikanen zijn om van te houden
Zijn naam: Kevin Kallaugher.
Kortweg: KAL.