182. 4 en 5 Mei
10-05-17
Ze zijn weer voorbij, 4 en 5 mei. Maar niet zonder slag of stoot. Terwijl dit toch juist dagen zijn waarbij dat niet past.
De reden? Een dominee had bedacht 4 mei ook te benutten voor het herdenken van de omgekomen vluchtelingen in onze tijd. Een uitstekend idee. Maar, Anno 2017, nog te vroeg.
Naarmate 'de oorlog' steeds verder in het verleden ligt, wordt die steeds abstracter. Naarmate er minder mensen zijn die de oorlog bewust hebben meegemaakt, is het ook wenselijker de dodenherdenking te verbreden. Afschaffen dus niet. Nooit. Maar zeker als er zelfs niemand meer te herdenken valt die we zelf hebben gekend, is het goed ook anderen te herdenken die we nooit hebben gekend. De waarde van de herdenking schuilt dan vooral in het stilstaan bij het besef dat vrijheid en vrede niet vanzelfsprekend zijn. Een herdenking-en-waarschuwing-in-één. En als we groot genoeg van geest zijn, dan kunnen we daarbij niet alleen de doden herdenken van 'onze' oorlog van toen en daarnaast de omgekomen vluchtelingen van de oorlogen van vandaag, maar iedereen die door oorlog zonder schuld het leven liet.
Het zou de overlevenden van de oorlog sieren als zij dat nu al in zouden zien. Zo niet, dan is dat heel begrijpelijk. Voor een 'brede herdenking' is de tijd dan ook nog steeds niet rijp.
De herdenking die de dominee in gedachten had werd eerst wegens dreigende onrust verplaatst naar een andere locatie en vervolgens wegens dreigende gewelddadigheden afgelast. De vrees bestaat dat die dreiging niet zozeer afkomstig was van de rollatorrijders onder ons, maar juist van mensen die de oorlog zelf niet hebben meegemaakt en deels dezelfden zijn die zich verzetten tegen de opvang van vluchtelingen in ons land. Juist voor ook die laatste groep is een brede herdenking broodnodig, om hen te laten beseffen hoe erg het is door oorlog van haard en huis te zijn verdreven. Waar dan ook.
Het zou dan ook goed zijn om Bevrijdingsdag te vieren door iets te doen in de wereld van vandaag:
Naarmate 'de oorlog' steeds verder in het verleden ligt, wordt die steeds abstracter. Naarmate er minder mensen zijn die de oorlog bewust hebben meegemaakt, is het ook wenselijker de dodenherdenking te verbreden. Afschaffen dus niet. Nooit. Maar zeker als er zelfs niemand meer te herdenken valt die we zelf hebben gekend, is het goed ook anderen te herdenken die we nooit hebben gekend. De waarde van de herdenking schuilt dan vooral in het stilstaan bij het besef dat vrijheid en vrede niet vanzelfsprekend zijn. Een herdenking-en-waarschuwing-in-één. En als we groot genoeg van geest zijn, dan kunnen we daarbij niet alleen de doden herdenken van 'onze' oorlog van toen en daarnaast de omgekomen vluchtelingen van de oorlogen van vandaag, maar iedereen die door oorlog zonder schuld het leven liet.
Het zou de overlevenden van de oorlog sieren als zij dat nu al in zouden zien. Zo niet, dan is dat heel begrijpelijk. Voor een 'brede herdenking' is de tijd dan ook nog steeds niet rijp.
De herdenking die de dominee in gedachten had werd eerst wegens dreigende onrust verplaatst naar een andere locatie en vervolgens wegens dreigende gewelddadigheden afgelast. De vrees bestaat dat die dreiging niet zozeer afkomstig was van de rollatorrijders onder ons, maar juist van mensen die de oorlog zelf niet hebben meegemaakt en deels dezelfden zijn die zich verzetten tegen de opvang van vluchtelingen in ons land. Juist voor ook die laatste groep is een brede herdenking broodnodig, om hen te laten beseffen hoe erg het is door oorlog van haard en huis te zijn verdreven. Waar dan ook.
Het zou dan ook goed zijn om Bevrijdingsdag te vieren door iets te doen in de wereld van vandaag:
Nodig op 5 Mei een vluchteling uit bij je thuis.