243. Italië Anno Nu
18-07-18
Kan het toeval zijn? Ik ben eindelijk aan een boek begonnen dat me al jaren lag aan te staren. Titel: Het Italiaans Fascisme. Dat van de vorige eeuw wel te verstaan, toen het fascisme aldaar ontstond.
Kort geleden zag ik een documentaire over de graficus M.C.Escher, die destijds in Italië woonde. In die film komt een zoon van de kunstenaar aan het woord. Escher Jr. vertelt hoe graag hij op zijn Italiaanse vriendjes wilde lijken, in hun uniformpjes van de fascistische jeugdbeweging. Daarop besloot zijn vader Italië te verlaten.
In onze tijd is het al langer zo dat jonge Italianen met pit en talent 'grensoverschrijdend gedrag' vertonen. Ze kennen het lot dat hun in eigen land te wachten zou staan: opbranden of verdorren.
Inmiddels bereiken mij echter berichten die wijzen op een nieuwer fenomeen: oudere Italianen die nu ook overwegen La Patria de rug toe te keren. Uit weerzin.
Bij Turijn
Volgens peilingen is nu, in juli 2018, Matteo Salvini de populairste politicus van het land. Salvini is de leider van de partij Lega Nord, die sinds kort deel uitmaakt van de regering. Je kan hem omschrijven als een politieke pitbull. Of rottweiler, naar keuze.
Een bekende spreuk luidt dat het 'de toon is die de muziek maakt'. Bij Salvini bevalt zowel het deuntje niet als de toon. En zo iemand is dus nu het meest populair?
Ik ken mensen die Italië als vakantieland doorstreepten toen Berlusconi er premier was. In die tijd waren er ook wel degelijk Italianen die van S.B een afkeer hadden, maar ze begonnen daardoor nog niet te kijken naar de uitgang. Je kon toen het hoofdschudden nog combineren met iets van een lachje.
Nu valt er niets meer te lachen. Zeker, één vertrekkende zwaluw maakt nog geen winter, maar toch.
'Voor een zuiverder wereld, keer terug Oom Benito'. (Benito = Mussolini)
Het lijkt op déjà vu, om reden van... Ja, hoe moet je het noemen? Ik kies voor
Zelf krijg je het niet voor elkaar en je snakt naar een kunstgreep, iets dat met je probleem korte metten maakt.
Waardoor veel niet echt werkt, maar (net) werkend wordt gehouden.
– Een gebrek aan betrouwbaarheid/vertrouwen.
– Het ontbreken van een meritocratie. Capabelen verliezen het van sukkels met connecties.
– De ander niet de waarheid zeggen. Zeker niet De-Sukkel-Met-Connecties boven je.
– Geen talen leren.
En nog zo wat.
Als gevolg raakt het land serieel achterop en de bevolking gefrustreerd. Daardoor komt er ruimte voor anti-partijen, 'sterke mannen', protectionisme, xenofobie. Dat komt samen in iemand als Salvini. Officieel is hij minister van Binnenlandse Zaken, maar hij gedraagt zich als minister van Alles.
Een interessant fenomeen dat je bij jezelf kan waarnemen is dat er APBO'ers* zijn die je eigenlijk geen gelijk wilt geven, zelfs al hebben ze een punt. Om voorrang in dat rijtje dringen types als Trump, Geert W. en Matteo Salvini.
Maar zoals al eerder op deze site betoogd: een kapot horloge staat wel twee keer per dag gelijk. Zo valt niet te ontkennen dat Italië puur door de geografische ligging onevenredig veel moet incasseren als gevolg van de migratiestromen, al zijn die nu dan afgenomen.
Dicht bij Afrika, maar een te rotsige kust: Pantelleria.
Aanvankelijk heeft Italië dat deels 'creatief' opgelost door de binnenkomers zonder registratie te laten doorstromen naar derde landen. Maar als die registratie wel gebeurt en derde landen alle in Italië geregistreerden daarnaar kan terugsturen, dan gaat het mis.
Daarnaast zinspeelt Salvini op een einde van de Europese Unie als iets waar hij nauwelijks op kan wachten. Zeker zijn twee dingen:
– Italië heeft enorm geprofiteerd van de euro en de Unie om de staatsschuld financierbaar te houden.
– Tegelijkertijd is het land slachtoffer van de euro, nu de chronische zwakte van het land geen uitdrukking meer kan vinden in afwaarderingen van een eigen munt, waardoor de concurrentiepositie op peil zou kunnen blijven.
In onze tijd is het al langer zo dat jonge Italianen met pit en talent 'grensoverschrijdend gedrag' vertonen. Ze kennen het lot dat hun in eigen land te wachten zou staan: opbranden of verdorren.
Inmiddels bereiken mij echter berichten die wijzen op een nieuwer fenomeen: oudere Italianen die nu ook overwegen La Patria de rug toe te keren. Uit weerzin.
Bij Turijn
Volgens peilingen is nu, in juli 2018, Matteo Salvini de populairste politicus van het land. Salvini is de leider van de partij Lega Nord, die sinds kort deel uitmaakt van de regering. Je kan hem omschrijven als een politieke pitbull. Of rottweiler, naar keuze.
Een bekende spreuk luidt dat het 'de toon is die de muziek maakt'. Bij Salvini bevalt zowel het deuntje niet als de toon. En zo iemand is dus nu het meest populair?
Ik ken mensen die Italië als vakantieland doorstreepten toen Berlusconi er premier was. In die tijd waren er ook wel degelijk Italianen die van S.B een afkeer hadden, maar ze begonnen daardoor nog niet te kijken naar de uitgang. Je kon toen het hoofdschudden nog combineren met iets van een lachje.
Nu valt er niets meer te lachen. Zeker, één vertrekkende zwaluw maakt nog geen winter, maar toch.
'Voor een zuiverder wereld, keer terug Oom Benito'. (Benito = Mussolini)
Het lijkt op déjà vu, om reden van... Ja, hoe moet je het noemen? Ik kies voor
Het Maagbandsyndroom
Dat wat moet wil chronisch niet lukken.
Zelf krijg je het niet voor elkaar en je snakt naar een kunstgreep, iets dat met je probleem korte metten maakt.
De toeschouwer neemt in Italië constanten waar die het land telkens weer de das omdoen, zoals:
– De neiging eerst te doen en dan te denken.
Waardoor veel niet echt werkt, maar (net) werkend wordt gehouden.
– Een gebrek aan betrouwbaarheid/vertrouwen.
– Het ontbreken van een meritocratie. Capabelen verliezen het van sukkels met connecties.
– De ander niet de waarheid zeggen. Zeker niet De-Sukkel-Met-Connecties boven je.
– Geen talen leren.
En nog zo wat.
Als gevolg raakt het land serieel achterop en de bevolking gefrustreerd. Daardoor komt er ruimte voor anti-partijen, 'sterke mannen', protectionisme, xenofobie. Dat komt samen in iemand als Salvini. Officieel is hij minister van Binnenlandse Zaken, maar hij gedraagt zich als minister van Alles.
Een interessant fenomeen dat je bij jezelf kan waarnemen is dat er APBO'ers* zijn die je eigenlijk geen gelijk wilt geven, zelfs al hebben ze een punt. Om voorrang in dat rijtje dringen types als Trump, Geert W. en Matteo Salvini.
Maar zoals al eerder op deze site betoogd: een kapot horloge staat wel twee keer per dag gelijk. Zo valt niet te ontkennen dat Italië puur door de geografische ligging onevenredig veel moet incasseren als gevolg van de migratiestromen, al zijn die nu dan afgenomen.
Dicht bij Afrika, maar een te rotsige kust: Pantelleria.
Aanvankelijk heeft Italië dat deels 'creatief' opgelost door de binnenkomers zonder registratie te laten doorstromen naar derde landen. Maar als die registratie wel gebeurt en derde landen alle in Italië geregistreerden daarnaar kan terugsturen, dan gaat het mis.
Daarnaast zinspeelt Salvini op een einde van de Europese Unie als iets waar hij nauwelijks op kan wachten. Zeker zijn twee dingen:
– Italië heeft enorm geprofiteerd van de euro en de Unie om de staatsschuld financierbaar te houden.
– Tegelijkertijd is het land slachtoffer van de euro, nu de chronische zwakte van het land geen uitdrukking meer kan vinden in afwaarderingen van een eigen munt, waardoor de concurrentiepositie op peil zou kunnen blijven.
Conclusie? Spagaat.
*
*APBO'er
Anti-Peristaltische-Bewegingen-Opwekkend persoon.
*
TERZIJDE
Ook met tegenzin
moeten we Trump toegeven dat Europa meer moet bijdragen aan de eigen defensie en Geert W. dat-ie mag doen alsof-ie blond is.
Niet uitgesloten
is dat particuliere reddingsschepen inderdaad verkeerd uitwerken op de migrantenstroom.
Zeer aanbevolen
De documentaire M.C.Escher / Het oneindige zoeken ****