Vliegdekschip

De teloorgang van Amerika. Ik dacht aan die nu nog onmisbare pilaar van militaire macht, het vliegdekschip. Maar ook het belang van dat varende geweldsjoekel is tanende. Groot, groter, grootst lijkt paradoxaal genoeg te veranderen van steeds machtiger naar steeds kwetsbaarder. Veel grotere sitting ducks zijn er niet. En alleen al een aangeschoten eend heeft iets hulpeloos, hopeloos, hoe groot-ie ook is. Daarbij dringt ook een beeld op van de huidige president met een verzwikte enkel.
Hij kwam aan de macht met de kreet 'Make America great again', daarmee implicerend dat het land al niet groots meer was. Maar sinds hij aan de macht is lijkt het hellend vlak alleen maar schuiner te staan. Alleen al doordat juist hij aan de macht is. Een land dat zo'n president als leider heeft gekozen verliest zijn prestige.
De Amerikanen zijn al eerder 'De Nieuwe Romeinen' genoemd: niet te subtiel, zeker van zichzelf en krachtdadig. Die vergelijking lijkt nu opnieuw op te gaan tijdens het verval. Dat van Rome ging gepaard met
wild om zich heen slaande, populistische keizers. In die traditie past Donald T. uitstekend. Wat niet wegneemt dat hij ook weleens gelijk heeft, zoals ons Europeanen te willen dwingen ons te houden aan de defensieverplichtingen die we zijn aangegaan.

Het meest verbluffende, verbijsterende van zijn presidentschap is nog wel dat hij gesteund blééf worden door de zijnen, wat hij ook deed. Analoog aan 'Right or wrong, my country' en Randy Newman's 'He may be a fool, but he's our fool' Als je eenmaal aan één kant in de loopgraaf zit, dan blijf je daar. Een sociologisch fenomeen. Als je voor derden zichtbaar van je geloof afvalt, dan verlies je je contacten, je sociale structuur en een (groot) deel van je inkomsten. Of zelfs alles.
Dat fenomeen heeft altijd al bestaan, maar lijkt door Donald ernstig te zijn versterkt. Als dat zo is, dan vrees ik voor hem (lees: hoop ik) dat-ie in het hiernamaals De Sappigste Hamburger Aller Tijden krijgt voorgezet waar hij net niet bij kan.
En aan grillen doen ze daar ook.

Happy Birthday

Gisteren moesten we een videofilmpje maken voor een jarige Amerikaan, een 'klimaatontkenner' en Donaldfan. (Beide diepe inzichten gaan vaak samen).
We zongen Lang zal die leven!, wezen tot slot achter ons en riepen:

'Herken je 'm, Donald?!'

Zoekplaatje

De schade die Donald aan de wereld heeft berokkend is wellicht groter dan nu zichtbaar. Door zonder enige visie te opereren, door uitsluitend zijn zakelijke instincten te parkeren in het Witte Huis en daarmee regeren te zien als niet meer dan een serie deals, met 'arm-twisting' als voornaamste tactiek, heeft hij veel broodnodige structuur ontwricht.





Eén van de goede dingen die hij deed, tegenwicht bieden aan China, deed hij op de verkeerde manier. In tegenstelling tot het agressieve gehapsnap van Donald, lijkt China wél bezig met een doordachte strategie waarmee het bezig is dominant te worden en het al prijsgegeven en nog prijs te geven terrein in te nemen. Het antwoord is niet de polarisatie die Donald teweegbrengt bij alles wat hij doet. Het antwoord is juist het steeds verder verstrengelen van alle belangen. Zodat, zodra je de ander bijt, je beiden pijn hebt.

TERZIJDE
Net als een afbrekende ijsberg is de macht van het vliegdekschip, van Amerika, niet 1, 2, 3 verdwenen.

Grote vraag: kan een wat grijzig oudje als Joe Biden het verval vertragen?
Hoe dan ook: liever stemmig grijs, dan hard roze.