Maar zoals bekend heeft ieder nadeel z'n voordeel: doordat we vast zaten keek ik beter om me heen. Ik vond er een boek over het Sicilië van weleer.
Het broodbakken was toen een heel ritueel. De vrouwen deden het zelf. De beter bedeelden eens in de week, de armeren eens in de veertien dagen. Nooit op een zondag en, O wee!, al helemaal niet op een religieuze feestdag.
Iedere kruimel die bij het eten op tafel achterbleef werd verzameld, voor in de 'ochtendmelk'. Kruimels die op de grond vielen werden opgepakt, maar dat niet alleen: ze werden gekust.

We reden terug, door een spectaculair landschap. Wijds, indrukwekkend. Hartverwarmend? Nee. Eerder hard, genadeloos.
In een brede vallei was een mega-viaduct in aanbouw. Een geweldig gezicht, schreeuwend om een panoramashot. Maar we konden nergens stoppen. De volgende dag kochten we een krant. Daarin stond niet de foto die je had willen maken, maar wel een andere. Van precies dat ene viaduct. Door justitie in beslag genomen. Een heel verhaal. Over mafia, politici en grote werken, uitgevoerd in derderangs beton. Goed genoeg om er bij betaling nog behoorlijk uit te zien. Daarna: kruimels.

Déjà vu
Vlak voor kerstmis 2014 werd een ander groot viaduct in gebruik genomen, onderdeel van één van de belangrijkste wegen van Sicilië. Het splinternieuwe bouwsel haalde 2015 niet.
Hoop doet leven, hopelijk: 2016?

Tags: Sicilië