ReisTips
Nr. 27
DER TEUFELHOF
Basel / Zwitserland
Zwitserland is duivelsduur. Wat dat betreft is de naam 'Duivelshof' voor een etablissement in Basel geheel bijpassend. Ook de Teufelhof is duur. Gelukkig komen we er in misschien wel de rustigste periode van het jaar. Dat scheelt aanzienlijk, maar dan nog.
Klaar met piepen, tijd voor genieten.
Der Teufelhof noemt zichzelf geen 'hotel'. Het is een 'Gast- und Kulturhaus'.
Het is gevestigd in een oud complex tegenover de befaamde Baselse Hoge School voor Muziek. Het complex biedt onderdak aan twee hotels, twee restaurants, een bar, een wijnwinkel, een mini-museum en een theater.
De restaurants zijn er in de versies Duur en Minder Duur, de hotels in een Kunst- en een Galerievariant. Het Galeriehotel heeft vooral kunst aan de muur, in het Kunsthotel zijn de kamers zélf de kunstwerken waarin de gast verblijven kan.
Het feestelijke van zo'n Zwitsers hotel, als je je eenmaal bij de prijs hebt neergelegd, is dat alles kwaliteit uitstraalt. Het is niet protserig, maar over alles is nagedacht en dat alles is daarna ook eens écht goed uitgevoerd. Kan je in Italië stuiten op prestigieus design dat al uit elkaar valt terwijl je er naar kijkt, hier is alles even smaakvol als onverwoestbaar. Terwijl er waarschijnlijk weinig Zwitsers zijn die dat laatste zouden willen testen, laat staan dat ze het doen. Maar toch.
In de kamer staat water klaar. Geen H2O dat de halve wereld over is vervoerd, nee, lokaal zuiver drinkwater in robuuste glazen beugelflessen. Klaar voor hergebruik.
De term 'Cultuurhuis' wordt onderstreept doordat op elk kussen een boekje klaarligt, uit de stal van de serieuze uitgever Reclam. In het Engels, zowaar. Kennelijk heeft men vooraf vastgesteld dat wij buitenlandse gasten zijn en 'dus' de Duitse taal niet machtig.
Sterker, op het bureau vinden we zowaar een welkomstwoord in onze eigen taal. Wellicht is dit proza tot stand gekomen in samenwerking met de firma Google, maar toch heeft het iets vertederends. De fouten blijken namelijk juist goed. Het perfecte wekt bewondering, maar geen vertedering. Dit wel. Zeker, de gedachte aan Google doet wat afbreuk, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt doordat dit briefje handgeschreven is:
Waarschijnlijk zouden de Zwitsers acuut onwel worden als we ze zouden vertellen dat in hun zo korte briefje niet minder dan vier fouten staan. Of zit aan de stereotypen in onze bagage van 'hoe Zwitsers zijn' een steekje los?
We kijken uit het raam en zien tot onze verbazing een kunstwerk dat me bekend voorkomt. Het is van een Duitse kunstenaar, die ik bij toeval onlangs heb ontmoet. Zijn kunstwerk stelt een man voor die zoekende is naar zijn evenwicht.
Ehm, Zwitsers... zoekende? Onevenwichtig? En dan nog iets: wat zien we daar, buiten? In Het Vaderland Van De Ordelijkheid heeft het bijna iets van een wanhopige wens, zonder veel hoop op vervulling.
In Zwitserland een bijna duivelse gedachte, zou je denken. Van die stereotypen is er toch wel iets waar?
De volgende ochtend ontmoeten we bij de balie naast de echte een onverwachte 'mini-medewerkster'. Het is een jong meisje van allochtone afkomst met een Teufelhof-mini-sweater aan. Echt werken doet ze niet. Het lijkt onderdeel van een programma waarbij de Teufelhof Zwitserse schoolkinderen wil laten zien wat het hotelmetier zoal inhoudt. Nog zo'n voorbeeld van goed denken en doen.
Vooruit, nog eentje dan: als je in het Baselse openbaar vervoer op weg naar de Teufelhof je hotelreservering laat zien, dan hoef je niet te betalen. Dat als voorschot op de Basel Card die je bij het inchecken automatisch krijgt. Die kaart biedt vrij toegang tot het openbaar vervoer en korting op musea. Dat is geen cadeautje van het hotel, maar een intelligente geste van de stad Basel.
Zo hoort het. Als je duur bent, wees dan ook royaal.
We denken terug aan dat ook zo dure hotel in Nederland. Bij de balie stonden briefkaarten met daarop de foto van het hotel. Ernaast de tekst: 1 euro.
Ondenkbaar in de Teufelhof.
Basel (detail)
TERZIJDE
In 2019 worden ter ere van het dertigjarig bestaan zeven van de negen kunstkamers nieuw ingericht.
Zou dat mini-medewerkstertje ons welkomstwoord hebben geschreven? Puntje van haar tong naar buiten?
*
© Joost Overhoff