ReisTip
2
ARROSTICINI
Tollo (Abruzzo)
Abruzzo is een ruige regio. Geen lieflijke landschapjes, wel grote-, woeste-. In zo'n gebied verwacht je geen al te subtiele keuken en die is er dan ook niet. Hét lokale gerecht zijn de arrosticini, geroosterde 'dingetjes'.
Die dingetjes zijn stukjes vlees op een spiesje. Vroeger was dat steevast castrato, vlees van gecastreerde rammetjes. Tegenwoordig krijg je eerder arrosticini van gewoon lamsvlees. Maar dat zijn niet de echte. Stukjes schapenvlees moeten het zijn. En dan ook nog eens in de juiste balans van vet en mager.
Arrosticini kan je in Abruzzo overal krijgen. Vooral bekend zijn de roostercentra op de roemruchte hoogvlakte Campo Imperatore. (Zie Cacciucco, het boek, p.26-27).
'Arrosticini? Ons niet gezien'.
Daar kan je vaak ook vlees kopen dat je zelf mag grillen, maar ik geef de voorkeur aan Doe-Het-Niet-Zelf. Zoals bij Roberto, in Tollo.
Roberto is geheel bijpassend. Zowel bij het Abruzzese landschap als bij arrosticini. Roberto is groot, zeg maar rustig kolossaal. Een ronde reus. Als-ie richting een kwart ton weegt, zou het je niet verbazen. Maar wél is verrassend dat het hem uitstekend staat. Hij zit prima in zijn vel. En zo woest als hij er van veraf uitziet, zo vriendelijk oogt hij van dichtbij. Net zoals je in Abruzzo giga-spiezen zou verwachten, terwijl die juist heel bescheiden blijken. De stukjes vlees zijn verrassend klein. Dat maakt het perfect grillen ervan extra moeilijk.
Bij Roberto lijkt die perfectie bereikt, in een zaak die er hartveroverend pretentieloos uitziet. Ook de rode huiswijn, een Montepulciano d'Abruzzo uiteraard, is 'rustiek'. Maakt niet uit. Traditioneel wordt/werd die trouwens bij de 'geroosterde dingetjes' gedronken met een flinke scheut prikwater erin. Veel hedendaagse Italianen doen het met bier, of erger.
Nou ja, de eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat de beste 'moderne' arrosticini niet meer worden gemaakt van Italiaanse schapenrassen, maar van Franse. Soit. Een beetje soepel moet je zijn.
Voor de kosten hoef je een arrosticini-verslaving overigens niet te laten. Bij Roberto kost één spies zeventig eurocent. Oké, zelf zal hij er een hele bos van nodig hebben om hem aan de gang te houden, maar wij zijn na tien spiesjes p.p. dik tevreden.
N.B.
Bestek-freaks mogen het natuurlijk zelf weten, maar arrosticini horen met de tanden van de spiezen te worden gerist.
*
Santa Lucia
Via S.Lucia, 83
66010 TOLLO (CH)
Op maandag gesloten
Slapen doe je prima amper een kilometer verderop:
La Dimora di Bacco
www.ladimoradibacco.it
*
Een omweg waard:
de arrosticini van 'La Tana del Lupo'. Bij Farindola langs de weg vanaf Penne richting Campo Imperatore.
Je zit er gewoon aan tafels in het bos.
(Alleen in de periode Mei-September).
*
© Joost Overhoff