We zaten aan de waterkant, langs de Intracoastal Waterway. Het was al ruim na middernacht, maar met onze positieve jetlag zaten we er nog monter bij. De man naast ons minder. Maar het scheelde weinig.
Het verschil zat hem alleen daarin, dat hij overdag gewerkt had. Wij niet. En toch was hij bijna even opgewekt, misschien door het besef dat hij verreweg het grootste deel van het jaar niet werkte. Wij wel. Daarom waren we hier. Zelfs vlak voor kerstmis.
Een zuchtje wind. Van een graad of tweeëndertig. Op de Waterway kwam een snelle boot voorbij. Van een kaliber dat deed denken aan cocaïne met buitenboordmotor.
Ik weet niet of het daardoor kwam dat de man ons vroeg wat we deden. We deden in wijn. En hij dan, himself?
Kerstbomen. Drie maanden per jaar. Organisatie, transport van noord naar zuid. De verkoop. Dan was hij voor de rest van het jaar binnen.
Hoe wij ons kerstmis in Florida moesten voorstellen?
'Easy', zei de man, en ving een mug. 'Airconditioning op full. Een warme trui. En dan een paar vlammende logs in de open haard'.
'Met uw boom ernaast...'
'Right. That's Christmas'.